Muay Thai
Muay Thai (boks tajski) to prężnie rozwijający się i osiągający dużą popularność sport walki. Zdobywa coraz to większe rzesze fanów i entuzjastów. Formuła tej walki wywodząca się z Tajlandii, mająca tradycje sięgające wielu wieków, od kilku lat rozwija się również dynamicznie w Polsce. Wcześniej mogliśmy usłyszeć o muay thai jedynie z filmów np. „Kickboxer” z 1989 roku, (w roli głównej Jean-Claude Van Damme). Muay thai pokazane było tam jako niezwykle brutalny sport walki. Kontrastował z usportowionym amerykańskim kickboxingiem. Dziś w boksie tajskim rozgrywane są walki zarówno amatorskie jak i zawodowe. W muay thai oprócz walki bokserskiej i kopnięć stosowanych również w kick-boxingu dozwolone są także ataki kolanem i łokciem, walka w klinczu, przechwytywanie kopnięć oraz obalenia. Elementem charakterystycznym jednak dla muay thai jest tak zwany low-kick zabroniony w klasycznym kick-boxingu. Jest to niskie bardzo bolesne kopnięcie okrężne na udo przeciwnika. Low-kick to obecnie (oprócz nazwy kopnięcia) także formuła walki kickbokserskiej w której rozgrywane są mistrzostwa Polski. Pozwala ona właśnie na stosowanie (oprócz boksu i kopnięć powyżej pasa) kopnięcia niskiego.
Obecnie muay thai w Polsce organizacyjnie występuje jako jedna z formuł walk Polskiego Związku Kick-boxingu (oprócz K- 1, low-kick, full-contact light-contact i semi-contact). Istnieje Polskie Zrzeszenie Muay Thai, natomiast Polski Związek Muay Thai ma powstać dopiero w najbliższych latach. Największe światowe organizacje muay thai amatorskiego to WMF (Word Muay Thai Federation), oraz IFMA (International Federation of Muay Thai Amateur). Muay thai wypiera powoli walki kicbokserskie w formule full-contact toczone również na ringu, których gwiazdami byli wielcy zawodnicy jak sam Marek Piotrowski (8- krotny mistrz świata zawodowców, mistrz świata amatorów), czy Przemysław Saleta.
Cechą charakterystyczną dla muay thai jest także brak stopni szkoleniowych i nadawania pasów. Jedyną formą sprawdzianu swoich umiejętności jest realna walka w ringu na zawodach. Zawodnicy do ringu wychodzą w przepasce na głowie o nazwie mongkom i na ramionach - prajaty. Charakterystyczny także dla muay thai jest tradycyjny rytualny taniec przed walką wykonywany przez obydwu zawodników. Taniec ten nazywa się wai kru. Podczas tańca wai kru jak i całej walki rozbrzmiewa tradycyjna tajska muzyka. Sportowa rywalizacja zawodników decyduje, iż boks tajski jest sportem walki, jednakże wielowiekowa tradycja i obrzędy wymienione wyżej sprawiają jednocześnie, iż muay thai to także sztuka walki.
Boks Tajski ma bardzo surowy kodeks etyczny, a od zawodników wymagana jest zarówno psychiczna, jak i fizyczna dyscyplina. Rygorystyczny, morderczy trening, skuteczne techniki, wysoce sportowe zachowanie i niezrównana odwaga wzbudzają szacunek wśród adeptów innych sztuk walki.
W rywalizacji amatorskiej zawodnicy walczą na ogół trzy rundy po dwie minuty. Zawodników obowiązują podczas walki rękawice bokserskie, szczęka, kask, ochraniacz tułowia, ochraniacze goleni i suspensor. W rywalizacji zawodowej walka muay thai trwa 5 rund po 3 minuty. Zawodnicy walczą w rękawicach bokserskich. Nie mają kasków, ochraniaczy korpusu i goleni.
Bardzo popularną formułą walki jest obecnie również walka na zasadach K-1. K-1 jest to japońska organizacja, która ujednoliciła przepisy walk tak, aby mogli ze sobą na ringu konfrontować się zawodnicy takich stylów jak: muay thai, kick-boxing, karate, wu shu czy taekwon-do. Regulamin K-1 pozwala na walkę bokserską, kopnięcia w tym low-kick oraz uderzenia kolanem. Nie można za to uderzać łokciem ani klinczować jak w muay thai. Organizacja ta jednak ma wyłączność na prowadzenie turniejów K-1 i w Polsce rozgrywane są walki K-1 rules (w 2008 rozegrano w Wołowie pierwsze amatorskie Mistrzostwa Polski K-1 rules). Również w 2008 roku odbył się na Torwarze w Warszawie pierwszy turniej K-1 sankcjonowany przez tą właśnie organizację.
Ze względu na stosowany obecnie w najpopularniejszych formułach walki low-kick, zawodnicy muay thai różnią się somatycznie od zawodników walczących w klasycznym kickboxingu. Niegdyś kickboxer często kojarzył się ze „szpagatem” czy „sznurkiem”. Dziś dobre rozciągnięcie NIE jest nieodzownym elementem kickbokserskiego wyszkolenia. Wielu dobrych zawodników muay tahi i K-1 (formuły dopuszczające low-kick) nie odznacza się szczególnie dobrym rozciągnięciem. Podstawą wyszkolenia w tych formułach walki stał się dobry boks, silne kopnięcia niskie i uderzenia kolanem […]
Źródło: Wojciech Kosowski „Porównanie siły kopnięcia okrężnego wyprowadzonego na różną wysokość u zawodników muay thai”. Praca magisterska (str. 4-6 ze Wstępu), AWF Warszawa 2008.
CHARAKTERYSTYKA STYLU MUAY THAI
Styl Muay Thai określa walkę pełno-kontaktową, w której walczący mogą używać uderzeń kolanami i łokciami, kopnięć, technik bokserskich, przechwytów, niektórych rzutów i obaleń w celu uzyskania przewagi nad przeciwnikiem. Preferuje on zawodników poruszających się statycznie, idących do przodu, nie unikających wymian, zadających mocne techniki przy użyciu pełnego skrętu ciała i rotacji bioder. Dyskryminuje natomiast zawodników skaczących (na wzór niepełno-kontaktowych odmian Kickboxingu czy Boksu amatorskiego), uciekających, unikających wymiany kopnięć i uderzeń. Pomimo iż, dozwolone są wszystkie kopnięcia, praktycznie używa się tylko okrężnych i frontalnych, te drugie jeżeli są używane defensywnie, w celu niedopuszczenia do siebie przeciwnika chcącego podjąć wymianę, mogą świadczyć o słabości kopiącego i unikaniu walki. Integralną częścią Muay Thai jest walka ,,Pam (ciało w ciało) polegająca na odpowiednim uchwyceniu przeciwnika w celu zadawania technik kolanami i łokciami. Lepiej oceniany jest zawodnik, który kopie kolanami mocniej i dynamiczniej, przy czym biodro podczas kopnięcia powinno wykonać pełny ruch, od odstawienia do maksymalnego wypchnięciu lub rotacji. Natomiast ten, który przystawia biodra obejmując lub przełamując przeciwnika w pasie, blokuje podudziem jego nogi w celu uniknięcia walki jest uznawany za słabszego. Rzuty i obrócenia w klinczu nie powinny służyć obalaniu przeciwnika. Powinny być wykonane w celu wypracowania dogodnej pozycji do ataku bądź kontrataku lub w celu obrony przed uderzeniem kolanem. Muszą one być wykonane przy użyciu siły rąk wspomaganej pracą skrętową ciała. Techniki te są punktowane tylko wtedy, gdy rzucający pozostaje w pozycji stojącej po rzucie. Kopnięcie okrężne powinno być zadawane przednia częścią podudzia, lekko zgiętą nogą przy pomocy rotacji bioder i podparte skrętem tułowia. Charakterystyczne dla Muay Thai są również twarde bloki przednią częścią podudzia i przedramion, przechwyty nóg, uniki poprzez odchylenie tułowia lub odejścia nogami. Źle postrzegane jest używanie technik Boksu amatorskiego: uników rotacyjnych, bicie długich serii rękami na tułów , odskakiwanie i doskakiwanie do przeciwnika. Uderzenia rękami praktycznie ograniczają się do zadawania pojedynczych uderzeń lub krótkich mocnych serii ciosów, które jeżeli nie były trafione z pełną siłą i nie wywarły wyraźnego skutku na przeciwniku nie są brane pod uwagę.
źródło: Regulamin amatorskiej walki muay thai, www.pzkickboxing.pl